Vaak moeten ouders een lange zoektocht ondernemen om duidelijk te weten te komen wat er met hun zoon of dochter aan de hand is. Wanneer dan een diagnose is gesteld en ouders uiteindelijk weten dat het niet hun schuld is dat hun kind "zo" doet volgt er meestal een verwerkingsperiode en verdriet. Verdriet omdat hun kind een autistische stoornis heeft en omdat de diagnose zoals meestal "te laat" is gesteld. Opluchting echter ook omdat zij uiteindelijk nu aan een oplossing kunnen werken.
Kinderen met een autistische stoornis moeten gepaste begeleiding krijgen en leren om met hun sociale beperking om te gaan. De kern van hun probleem is de ik-anderdifferentiatie en hier bestaat geen medicatie voor. Autisme heeft een dermate uitgebreide impact en is in zulke mate verweven met alle mogelijke gedragingen van de mens dat het slikken van een "wonderpilletje" niet van toepassing is. Integendeel, inzicht in de toestand van het kind met autisme is de eerste bouwsteen waarop opvoeding en aangepaste hulp kan verankerd worden. Dit inzicht is niet alleen noodzakelijk voor de omgevingsmensen maar geldt evenzeer -in de mate van het mogelijke- voor de persoon met een autisme spectrum stoornis zelf.
Medicatie kan enkel gegeven worden in de rand van het kernprobleem (depressie, slaapproblemen, woede aanvallen, hyperactiviteit, teruggetrokken gedrag, enz).
